Sayfa İçeriği: Ece Temelkuran Sözleri, Ece Temelkuran Sözleri Tumblr, Ece Temelkuran Sözleri Facebook, Ece Temelkuran Aşk Sözleri, Güzel Ece Temelkuran Sözleri, Ece Temelkuran Sözleri 2020
İzmir doğumlu olan Ankara Üniversitesi'nde hukuk fakültesinden mezun olmuş olan gazeteci Ece Temelkuran Sözlerini derledik. Facebook, Twitter gibi hesaplarınızdan sizler de Özlü Ece Temelkuran Sözlerini paylaşabilirsiniz.
Editörün Seçimi: İnsan, her şeyi unutuyor da, en ihtiyacı olduğu zaman yanında olmayanı, aklını kaybete unutmuyor. (Ece Temelkuran)
"Kurnazlığı zeka zannedenlerin topraklarında nezaketiniz sizi aptal gösteriyor olabilir. Aldırmayalım. "
“Anlıyorum artık konuşmayanları, öylece durup cevap vermeyenleri. Vazgeçmişleri ve taşra kasabalarında hiç konuşmadan kitapların ve oyuncakların arkasında iki büklüm oturan eski solcu kırtasiyecileri..."
”Ölümü hatırlamaz insan, hayatı hatırlar.”
Başka kadınların çaresizliklerine öfkelenen kadınlar muhakkak kendi çaresizliklerine öfkeleniyordur.
‘İnsan, her şeyi unutuyor da, en ihtiyacı olduğu zaman yanında olmayanı, aklını kaybetse unutmuyor.’
Evlilik tatlı hanımefendi, porselen takımlarının desenlerine adamın yüzünden daha çok gördüğün bir münasebettir. Benim ise şükür ki , her zaman porselen takımlarından daha heyecanlı şeyler oldu hayatımda. Çin porselenlerinden daha desenli adamlar !
...Fakat sonuna kadar kırsan da zebanileri, giden bir melek geri gelir mi?
Hiçbir şey beklemediğini söyleyenler en çok bekleyenlerdir aslında.
“İnsan kaybolmak ister.
Bakma sen söylediklerine, insan kendini feda etmek ister.
Bir acıda, bir sevinçte, bir kavgada, bir hikâyede erimek ister.
Başka türlü katlanamaz aslında kendine.”
Sakın, dedi kendine, korkma.Bir hafta önceydi, anlamıştı. İnsan çok yalnızken, bir tane daha kendinden doğuruyordu içinde, Korkma, desin diye.
Ölümü böyle iç cebinde sevgilinin resmi gibi taşıyan memleketler cenazeleri niye hep hazırlıksız karşılarlar? Bu iğrenç desenli, pis battaniyeler…
"...Kendi gözümden düşersem, bir daha ayağa kalkamam. "
"Bazı anlamlar, bazı yaşları bekliyor," sanırım.
"Bütün aşklar budur. Aşk, kadınlar yorulunca biter. Kadınlar bir adamı değil, bir mezarlığı terk eder."
Bir erkek bir kadından ne zaman uzak duracağını bilmeli.
''Herkes kendi günahını unutur; ama kimse alacağı intikamı unutmaz.''
“ İktidar, gücü zayıfladığı için şiddeti devreye koyar .”
Ne yaparsan yap sadece bir hikaye kalıyor geriye.
Hayatı siz kuracaksınız. Nefesinizi üfleyeceksiniz... Hayat... Nefesinizin yettiği kadar.
Herkes gülerken durup bir an bütün arkadaşlara bakıp “işte yaşamak bu” demiştim, yüzünü dağdan gelen suyu tutmak gibi.
Birincisi annem güzel ayakkabılarını giydi. İkincisi kelebekler kozadan çıkabilir. Ali öyle hesapladı çünkü. Yarında çıkabilir ama.. Allah’ım lütfen bugün çıksınlar !
"Çünkü bir erkek, bir kadının nefesi kadar..."
”Bir harfle öldürebilir bir insan bir insanı.”
”Tavşan boku gibi yaşamaktansa öl daha iyi!”
”Hayalinden daha eksik olma, beni utandırma. Gel.”
”Kafamın içinde çok şey var anne. Kitap okuyunca geçer sadece.”
"Çünkü burada insanlar bir yanlışlık gibi ölüveriyor. Sen bir yanlışlık olamayacak kadar güzelsin."
Dilini bilmediğin bir yerde ağlamak fenadır. Çünkü seni, senin dilinde susturacak kimse yoktur.
Bir insan bir insanda başka bir hayatın kapısını görünce âşık olur.
"İhtiyarı da genci de ölüme aynı mesafede"
Benim ölüm ve acı üzerine şiirlerimi kim okumak isteyebilir ki ? Ben , ne papatyaları anlatabiliyorum senin gibi, ne de devrimi , ben acıyla meşgulüm deniz . anladın mı ?
Bir şehrin açık hava çiçekçilerinin başına gece bekçilerinin dikilmesi , şehirde hala çiçek çalmayı düşünen insanların olduğunu gösterir.
Bir dua kırıntısı lütfet, benim kalbim ise senin için hep namazda..
Anlasana, biz yokuz aslında. Yani ellerimiz hiçbir zaman temiz olmadı. Yok yere topuklu ayakkabılar giymeyi öğrendik, kitaplar okuduk ve dolma sarma dersine çalıştık. Psikoloji ve sosyoloji okuduk ve bol bol sustuk.
Acı mühim değil, umut yoruyor insanı.
Ağzımın sözcükleriyle konuşuyordum, kalbiminkiler boğularak siniyordu.
Amira, bize kadınları nasıl seveceğimizi anlatan bir kitap lazım.Yoksa hep böyle şapşal ve kavruk kalacağız.Bize kadınların nefesini genişletecek, o nefesin rüzgarına yelken açmamızı öğretecek bir kitap lazım.Yoksa ne kadar sevilsek tamir olmayız.
Anlayacaksınız ki hayat sizin nefesinizde. başka hiçbir yerde, hiçbir şeyde değil. hayatı siz kuracaksınız.. Nefesinizi üfleyeceksiniz.. hayat; nefesinizin yettiği kadar.
Öfke , yer yenilgiyle içimizde büyüyen cüzzamlı bir çocuk alara.
Nasıl kırıyorlar sonra bu kız çocuklarını? Nasıl kendilerine benzetiyorlar? Cinayet gibi.
Bana kalırsa, kendini de çok önemsiyorsun.Her yaşadığın zorluğu bu yüzden abartıyorsun. Sen merkezli bir dünyada elbette yalnız kalırsın.
İnsanların yüzlerindeki izlerle ilgili soru sormazsanız nezaket gösterdiğinizi değil, yüzlerini görmediğinizi düşünürler.
Eğer ölümü anlamlandıran yaşadığımız sürece yaptıklarımızsa , pek şansım yok.
Fakat sonuna kadar kırsan da zebanileri, giden bir melek geri gelir mi?”
“Anlıyorum artık konuşmayanları, öylece durup cevap vermeyenleri. Vazgeçmişleri ve taşra kasabalarında hiç konuşmadan kitapların ve oyuncakların arkasında iki büklüm oturan eski solcu kırtasiyecileri…”
“Anne opportunist ne demek?”
“Nerden duydun sen onu?”
“Ne demek o?”
“Hmmm!… sırf kendini düşünen, kendi çıkarını düşünen demek. Şöyle diyelim. .. Diyelim ki sizin yan sınıftaki öğretmen çocukları dovüyormuş ya, sen eğer ‘Oh bize vurmuyor’ dersen oportunist olursun. ”
“…Genç öfkelerin, heyecanların ve soruların yerinden kıpırdatamadığı durgunluğunu o insanların, kadınların en çok, adamların da elbette. Küsmeyi anlıyorum, bak bu pek fena. Barışmış gibi yapmak ne çekilmez bir angarya. Heves, denizler altında yirmi bin fersah şimdi. Kim dalacak, kim çıkaracak. Vurgun meselesi de var sonra. Umut, ah o ne dırdırcı kelime. Anlıyorum artık..”
Hayatlar evler gibi olabilse keşke. Kapısına kilit vurup biraz dışarı çıkabil seniz. Selam veren tanıdıklara, ‘kusura bakmayın ben bir süreliğine ben değilim, kendim de. Tatildeyim’ diyebil seniz.
Bir insan bir insanda başka bir hayatın kapısını görünce aşık olur.. insan, yarası yarasına denk geleni seviyor demek ki.
Hayatlar evler gibi olabilse keşke! Kapısına kilit vurup biraz dışarı çıkabilsek, selam veren tanıdıklara ‘Kusura bakmayın ben bir süreliğine ben değilim, kendimde tatildeyim’ diyebilsek.
Çünkü bir erkek, bir kadının nefesi kadar…
İnsan nasıl sevmeli ülkesini? Düğünlerde sıkılan kurşunlarla çocuklar öldüğünde mesela…
Kimsenin yaşamı, birini sevmek ya da birinin onu sevmesi değildir.
Hadi uyuyalım artık. Hadi! Herkes uyusun. Sessiz olsun her şey. Ben çok yoruldum çünkü.
"Kafamın içinde çok şey var anne. Kitap okuyunca geçer sadece.”
Birlikte yaşanan hikayeler, insanları birbirinin evi yapar.
"Boş vere boş vere ne hale geldik!"
Yapabileceğin bir tek şey kalıyor geriye.Refleks olarak üç kere öp ve kaldır “yukarı !”
Bir insan bu kadar mı hevesli olur yaşamaya, ortada bir hayatı bile yokken...
Gidiyorum, iç’in artık yolculuktur.
İyi hafta sonları olsun ... Günaydın.
“İnsan yarası yarasına denk geleni seviyor demek ki...”
SERÇE TELAŞLI DEĞİLSE, ÖLMÜŞTÜR ...
İnsan, herşeyi unutuyor da en ihtiyacı olduğu zaman yanında olmayanı, aklını kaybetse unutmuyor..
"Peşinden koşmakla olmaz, sabırla çağırır gül bülbülü, böyle öğrendik..."
"Acı mühim değil, umut yoruyor insanı..."
"İnsan hayatta kendini bir kere bütünüyle görür. Ömrün gerisi ya o sahneye yeniden kavuşmak için geçer ya da ondan kaçmakla."
“Bu ülke böyle be Ali! Özür dileyerek bile utandırır insanı. Seni utandıranlar hiç utanmaz ama…”
"Dilini bilmediğin bir yerde ağlamak fenadır. Çünkü seni, senin dilinde susturacak kimse yoktur."
"Ölümü böyle iç cebinde sevgilinin resmi gibi taşıyan memleketler cenazeleri niye hep hazırlıksız karşılarlar? Bu iğrenç desenli, pis battaniyeler..."
”Bir dua kırıntısı lütfet, benim kalbim ise senin için hep namazda…”
”İnsan çok yalnız kalınca, kederli şeyleri bir tek ben düşünüyorum sanır.”
”Ağzımın sözcükleriyle konuşuyordum, kalbiminkiler boğularak siniyordu.”
”Sen benim sözlerimi alırsın kucağına , ben seninkilere başımı yaslarım.”
”Aşk, kadınlar yorulunca biter. Kadınlar bir adamı değil, bir mezarlığı terk eder.”
Dilini bilmediğin bir yerde ağlamak fenadır. Çünkü seni, senin dilinde susturacak kimse yoktur.
Bir insan bir insanda başka bir hayatın kapısını görünce âşık olur.
"Bak Ali, kuğuyu küvete koyduk. Darbe oldu ama biz kuğu yüzdürüyoruz Aliciğim. Böyle bir saçmalık içindeyiz çocuğum!"
Benim, Ali ile ikimize koka kola getirmem lazım. Annem içine su koymasın ama. Biz artık büyüdük çünkü. Bir de "direniyoruz" biz artık.
Kızlar yetiştiriyorum yabancı. Erguvan ağaçları gibi. Erguvanların kıymetini bilmeyen ve mineleri görmeyen erkeklerden uzak durmaları için uyarıyorum onları. Onlara şarkı söylemeyi, şiir yazmayı, çiçeklerden yemek yapmayı ve kılıç sallarken tanrılar gibi zarif olabilmeyi öğretiyorum. Alt etmekten keyif almayı, karacalar gibi koşmayı, yunuslar gibi yüzmeyi ve Fenikeli kadınlar gibi dans etmeyi öğretiyorum. Büyüleri öğretiyorum onlara. Kız kardeşleriyle yaptıkları büyülere güvenmeyi. Erkeklerden korkmuyorlar yabancı, kendilerinden korkuyorlar.
Ruhları sünnet edilmiş kadınlar.Sonsuza kadar sabırlı kadınlar. Artık konuşmadıkları için onları anlayamıyoruz.Gerçekten varlar mı o bile kesin değil.En azından sokakta yüz yüze gelmiyoruz onlarla. Ama sanılmasın ki onlar yok oluyorlar. Onlar, sessizce ve yeni baştan, yeni sabırlarla üretiliyorlar.
Oysa hepimiz, casus gibi yaşarız,Saklanarak ve paylaşılamayanın yüküyle.Birbirimize dokunmalarımız korkak kelebeklerdir, dokununca renkleri yıkılan .Çünkü küskün çocuklar inanamazlar.Ki inanamamak,küsmüş bir çocuğun en büyük kan kaybıdır.
Anlasana biz yokuz aslında.Yani ellerimiz hiçbir zaman temiz olamadı. Yok yere topuklu ayakkabılar giymeyi öğrendik, kitaplar okuduk ve dolma sarma dersine çalıştık.Psikoloji ve Sosyoloji okuduk ve bol bol sustuk.
Hayatlar evler gibi olsa keşke. Kapısına kilidi vurup biraz dışarı çıkabilseniz.
Göl yosunları gibi uyuyakalmak da olabilir hayatın sırrı kim bilir…
Artık başka bir dünya için ölmüyordu insanlar, SADECE ÖLMEMEK İÇİN ÖLÜYORDU.
Başka kadının çaresizliklerine öfkelenen kadınlar muhakkak kendi çaresizlklerine öfkeleniyordur
Belki kafam patlayacak bir gün. Çünkü hiçbir şeyi unutmuyorum ben...
Daha az sevdikçe daha çok seviyormuş gibi yapmamak nasıl becerilir?
Var olmak o kadar heyecan verici gelmiyor bana. Buna karşılık, yok olmanın da anlamlı bir yanını göremiyorum.
Biz çağın en iyi susan çocuklarıydık, yosun gibi yani. usluyduk.Önümüzde hep bir duvarla koşuyorduk
Işığın bir sesi olmalı. Yoksa sivrisinekleri karanlıkta daha iyi duyuyor olamazdık. Işığın bir kütlesi olmalı. Yoksa karanlıkta daha geniş sevişiliyor olmazdı.
Süperman bile bunalımda anasını satayım. Batman başlattı bu depresyon modasını. Sonra Örümcek Adam’a bile hafakanlar bastı. Dünya kötüye gidiyor azizim! Süper kahramanlar bile terapi divanında. Kafalar bulanık.
Kendinizi bu kadar ciddiye almayın. Ne siz, ne prensipleriniz ve hatta hepimizden sakladığınız sırrınız bile o kadar önemli değil. Bu kadar önemli olduğunuzu sanırsanız, gün gelir intihar edersiniz.
İnsan hiç tatmamışsa, keder için de dua eder. Kendinden bile gizler ama her insan bir kere mahvolmak ister…
Kaç kez ölmeyi düşleyebilir insan anne, ölmeden?
Süryani bir yalnızlık oluyorsun önce, sonra ermeni bir güzellik ve kürdî bir ayrılık.
